Još jedna tužna vest je stigla iz Beograda, da je u 93. godini preminuo Dragoslav Mihailović, jedan od retkih i istinskih književnika i akademika. Bio je jedan od najčitanijih srpskih pisaca, romansijer, scenarista, dramaturg i redovni član Srpske akademije nauka i umetnosti (SANU).
U Ateljeu 212 dva puta je postavljeno njegovo čuveno delo „Petrijin venac“– prvi put 1976. u režiji i adaptaciji Ognjenke Milićević, a drugi u dramatizaciji Mile Mašović Nikolić i režiji Bobana Skerlića 2018. godine. Njegova drama „Protuve piju čaj“ u režiji Zorana Ratkovića premijerno je izvedena 1976. godine, a bio je autor zajedno sa Antonijem Isakovićem u predstavama „Krivice“ u režiji Aleksandra Mandića 1971. i „Žene“ u režiji Nađe Janjetović 1971. godine.
Pisac kultnih dela, rođen je u Ćupriji, 1930. godine. Kao dvadesetogodišnjak je uhapšen i proveo je 15 meseci na Golom otoku. Diplomirao je na Grupi za jugoslovensku književnost i srpskohrvatski jezik Filozofskog fakulteta u Beogradu 1957. godine. Bio je redovni član Srpske akademije nauka i umetnosti od 1988. godine. Pisao je prozu, oglede, publicistiku i filmske scenarije. Radio kao književnik, lektor za srpskohrvatski jezik Univerziteta u Poatjeu u Francuskoj. Bio je član Udruženja književnika Srbije i Društva srpsko-jevrejskog prijateljstva u Beogradu. Mihailović je među prvima pisao o novijoj nacionalnoj i političkoj istoriji srpskog naroda i njenom uticaju na živote običnih ljudi. Godinama se istrajno borio za očuvanje srpskog jezika i izdavanje srpskog rečnika. On je takođe bio i veliki borac da prava istina o Golom otoku dospe u javnost i da nevini osuđenici budu rehabilitovani.
Dobio je brojne nagrade: za knjigu „Frede laku noć” Oktobarsku nagradu grada Beograda 1967. godine, za „Petrijin venac” Andrićevu nagradu 1976. godine, Zlatnu arenu u Puli za scenario filma „Vijetnamci” 1978. godine, za roman „Čizmaši” Ninovu nagradu 1984. a 1985. nagradu Narodne biblioteke Srbije za najčitaniju knjigu godine, za knjigu „Lov na stenice” nagradu Bora Stanković 1994, za knjigu „Gori Morava” nagradu Vukove zadužbine 1995. godine. Objavio je još i knjige: „Kad su cvetale tikve”, „Goli otok”, „Treće proleće”, „Vreme za povratak”, „Crveno i plavo”…
Njegovo traumatično iskustvo iz mladosti podstaklo ga je da napiše priču o tragičnim sudbinama ljudi koji su često i bez ikakve stvarne krivice bili osuđeni i preživeli strahote Golootočkog tamnovanja, a nakon izlaska, i oni njihovi najbliži ostajali izopšteni iz društva. Knjiga „Kad su cvetale tikve” i pozorišna predstava doživeli su veliku popularnost. Predstavu je u Jugoslovenskom Dramskom Pozorištu 1969. godine režirao Boro Drašković. Ali, posle samo četiri izvođenja, predstava je skinuta sa repertoara i zabranjena za izvođenje, od strane političkog vrha i samog predsednika Tita. U medijima je počela orkestrirana hajka na Mihailovića i Draškovića. Tek 1984. Vida Ognjenović je dramatizovala i ponovo postavila ovo delo na scenu Narodnog pozorišta.
Izvor teksta i foto : Atelje 212.
Jednu od bolnih istina o čoveku kao „živini koja sve zaboravlja” izrekao je u romanu „Petrijin venac”: „Čovek ti je taka živina – sve zaboravlja. Ne znam kaki bol da ima, najzad će uvek da ga odboluje i da zaboravi. I produži da živi ko da ga i nije zadesilo ništa strašno. Pamti još ponešto od to, nije da je baš sve zaboravio, ali i to nekako kroz maglu, ko da se desilo nekom drugom, ne njemu. Tak`a je to strvina. Voli da živi, živina.”
