Telo u Americi, duša u Bresnici
Milka Baković – Radosavljević je bila pripadnik Jugoslovenske vojske u Otadžbini. Trećeg dana Božića, na Svetog prvomučenika i arhiđakona Stefana, 9. januara 1999. na dan porodične krsne slave, završio se njen ovozemaljski život.
Rođena je 13. jula 1915. u Bresnici kod Čačka, od oca Mihaila i majke Angeline. Rano je ostala bez oca, solunskog borca, tako da je vaspitavana u patrijarhalnom i nacionalnom duhu od strane svoga dede Jovana Bakovića. Osnovnu školu završila je u rodnom selu, nižu gimnaziju u Čačku, a učiteljsku školu u Kragujevcu 1936. Te iste godine, po odluci Ministarstva prosvjete poslata je da radi kao učiteljica u Han Pijesak. Neposredno pred Drugi svetski rat (1940) premeštena je na službu u Donju Gorevnicu kod Čačka i tu je zatiče april 1941. Već u avgustu iste godine priključuje se Jugoslovenskoj vojsci u otadžbini pod komandom Dragoljuba Mihailovića.
Po obrazovanju Mrčajevske brigade JVuO postaje njen pripadnik i učestvuje u napadu na Čačak 30. septembra 1941. a kasnije i u borbama na Rapaj brdu i Kraljevu. Kasnije prelazi kod poručnika Predraga Rakovića u Ljubićku brigadu gdje ostaje do maja 1942. kada odlazi u Istočnu Srbiju – Homolje u štab Mlavskog korpusa komandanta Siniše Ocokoljića Pazarca kao iskusni kurir i obaveštajac. Iz štaba Mlavskog korpusa u proleće 1943. po ličnom nalogu majora Ockoljića krenula je kao kurir za Crnu Goru u Vrhovnu komandu koja se nalazila u selu Gornje Lipovo. Tu se upoznala sa jednim od ideolaga Ravnogorskog pokreta advokatom Dragišom Vasićem. Iste godine vraća se u Srbiju, ovaj put kao član Vrhovne komande. Naredbom đenerala Mihailovića dodeljena je na rad pri ilegalnoj štampariji koja se nalazila u Ovčarsko-kablarskoj regiji. Direktno je sarađivala sa dr. Đurom Đurovićem sekretarom Centralnog nacionalnog komiteta. Prilikom povlačenja u Bosnu pridružuje se šumadijskoj grupi korpusa JVuO od kojih se odvaja februara 1945. i ostaje u selu Okruglici – zbog trovanja krvi u nozi. Vrhovnoj komandi, koja se nalazila na planini Vučijaku se priključuje posle mesec dana i obavlja razne dužnosti u okviru Kulturne sekcije. Zarobljena je maja 1945. na Zelengori od jedne komunističke trojke.
Osuđena je 1. decembra 1945. na 15 godina strogog zatvora i 10 godina gubitka građanskih prava. Iz zatvora u Požarevcu oslobođena je 1956. a 1964. odolazi u Milvoki, SAD. Tu se pridužuje mnogim emigrantskim organizacijama u kojim je ostaje aktivna sve do svoje smrti. Od 1984. uspešno je uređivala časopis „Srpska ravnogorska misao”. Preminula je na svoju krsnu slavu – Sveti arhiđakon Stefan, 9. januar 1999. Sahranjena je na srpskom pravoslavnom groblju pored manastira Nova Gračanica u Milvokiju, pored muža Radoja Radosavljevića.
Objavila je knjigu „Memoari jedne ravnogorke”, koja je najvredniji spomenik njenoj upokojenoj duši. Knjiga Milke Baković Radosavljević zauzima počasno mesto u srpskoj memoaristici.
Kao borac sa puškom u ruci učestvovala je u napadu na Nemce za oslobođenje Čačka krajem septembra 1941. godine i od tada počinje njena burna ratna i posleratna biografija koju je ona detaljno opisala u knjizi „Komunisti i nacifašisti – oni su isti” (Milvoki, 1983).
„…Memoari Milke ravnogorke svedočanstvo su o tragici cele jedne generacije čiji je jedini greh, najčešće, u tome što su iznad svega voleli rod i otadžbinu. Danas, posle više od sedamdeset godina od četničkog postradanja, kao na dlanu vidimo i shvatamo smisao njihovog žrtvovanja, dobro razumevajući čežnju za jedinstvom našeg naroda. Sada se tek vidi da njihova žrtva nije bila uzaludna, da će uvek imati ko da ih razume i da je njihov put, u stvari, za istinske Srbe – jedini mogući…”
Bog je hteo da Milka Baković preživi bosansku i dugogodišnju Požarevačku golgotu, i da se nađe u slobodnom svetu. U Sjedinjene Američke Države otišla je 1964. godine. Najzad, imala je slobodu, ali ne i otadžbinu, imala je kuću, ali ne i zavičaj, imala je prijatelje, ali ne i rođake, imala je udobnu starost, ali ne i mladost i svoje sopstveno potomstvo… Takvih ljudi, raseljenih, usamljenih, a često i zaboravljenih, na žalost, mnogo je u srpskom narodu.
Ipak, seobe su jače od smrti. Uvek dosledna sebi, svom nacionalnom i ideološkom opredeljenju, aktivno je radila u emigrantskim krugovima svedočeći i deklasirajući komunističke laži i obmane o građanskom ratu u Srbiji.
Od 1984. godine uspešno je uređivala časopis „Srpska ravnogorska misao”. Bibliografija o njoj je prilično obimna. Zauzima značajno mesto u knjigama „Srbija i Ravna Gora” (1991) Dragana M. Sotirovića i Branka M. Jovanovića, „Ravnogorci” (1992) i „Razgovori u porti pod zapisom” (1995) Slobodana Ćirovića, „Ravnogorci govore” (1996) Antonija Đurića, „Donja Gorevnica” (1996) Miloljuba S. Pantovića i Radula Markovića, „Album srpskih četnika generala Draže Mihailovića u 1000 slika” (1998) Miloslava Samarxića… Takođe, o njenom životu i radu pisali su svojevremeno i brojni listovi, između ostalih: „Pogledi”, „Intervju”, „Novine serbske”, „Čačansko ogledalo”, „Politika ekspres”, „Čačanski glas”, „Knina”, NIN…
„…Više nikog nema da posvedoči o pogibiji Jovana Deroka, razmišljanju Dragiše Vasića 1945. godine, Dražinom govoru prosvetnim radnicima povodom odlaska Pavla Đurišića…”, nostalgično zapisuje uredništvo „Pogleda” u brojnim obaveštenjima o ovim memoarima, koji nesporno, čine svojevrsnu arhivsku građu i menjaju društvenu istoriju Srba.
Na žalost, nema više ni Milke Baković. Preselila se u večnost. Njeni zemni ostaci počivaju na srpskom groblju kraj Nove Gračanice u dalekom Milvokiju, pored muža Radoja Radosavljevića.
„Na groblju će iznići cvijeće/za daleko neko pokoljenje”, reči su mudrog vladike Danila u „Gorskom vijencu” Petra Petrovića Njegoša, a „Memoari jedne ravnogorke” najlepši su buket cveća – venac slave i časti jednog novog pokolenja koje se s njom s tugom oprašta, s verom u Boga, za Kralja i Otadžbinu!
Na Akšamovića groblju u Bresnici, rodnom selu Milke Baković, njen rođeni bratanac dr Jovo Baković, 2011. godine, s ljubavlju, poštovanjem i zahvalnošću podigao je i osveštao spomen ploču sa njenim prepoznatljivim likom i natpisom „Telo u Americi, a duša u Bresnici”. Tako njena duša iskri pored njenih najrodjenijih, dede Jovana, babe Naste, oca Mihajla, majke Angeline i brata Miluna. U nebeskom plavetnilu rodne Bresnice, njena duša nostalgično isijava ljubav prema zavičaju i Otadžbini.
Izvor: FB Rojalistički klub
