Na Dan primirja u Prvom svetskom ratu služena je sveta liturgija i održan pomen žrtvama logora Mauthauzen u Spomen kapeli srpskih novomučenika. Svetu liturgiju služio je protojerej Dragan Mićić, starešina Hrama Svetog Vasilija Ostroškog Čudotvorca u austrijskoj parohiji Linc. U Spomen Kapeli na vojničkom groblju počiva više od 8000 Srba. Svetoj liturgiji i pomenu su prisustvovali i Mladen Filipović, šef Predstavništva Republike Srpske u Austriji, te predstavnici Saveza Srba u Austriji, kao i mnogobrojni Srbi iz Linca i okoline.
Spomen-kapela je sagrađena na Vojničkom groblju 2018. godine povodom stogodišnjice od završetka Prvog svetskog rata. Kapela je izgrađena na mestu logora, mestu stradanja osam hiljada Srba ali i drugih naroda: Italijana, Rusa… Iako inicijativa za izgradnju ovoga spomen obeležja velikog stradanja srpskog naroda u Austriji postoji dugo, upornošću vladike austrijsko-švajcarskoj Andreja, došlo se do cilja obeleženog današnjim velikim molitvenim sabranjem za pokoj duša stradalih predaka i za nadu blagočestivih potomaka. Mauthauzen je poznat kao jedan od najozloglašenijih logora koji je bio aktivan i u Prvom i u Drugom svetskom ratu.
Foto: CO Linc / Predstavništvo RS Austrija
Patrijarh srpski Porfirije osveštao je kapelu u junu mesecu ove godine, uz sasluženje mitropolita Hrizostoma i Joanikija, arhiepiskopa praškog Mihaila iz Crkve čeških zemalja i Slovačke, braničevskog Ignjatija, bregalničkog Marka, slavonskog Jovana, austrijsko-švajcarskog Andreja, osječko-poljskoj i baranjskog Heruvima, valjevskog Isihija, šabačkog Jeroteja, humskog Jovan i hvostanskog Alekseja. Tada je patrijarh naglasio da su sabrali da osvete „ovaj hram na ovome strašnom ali istovremeno i svetom mestu. Mestu velikog stradanja naših predaka pravoslavnih Srba, ali i drugih naroda, u prvom redu naše braće Italijana koji su sa njima zajedno tamnovali i zajedno bili pokopani na ovim livadama tuge u mračnim godinama Prvog svetskog rata. Mauthauzen i mesto na kome je podignuta i osvećena ova crkva bio je mesto raspeća i pogrebenja, zatiranja naroda, što usled loših uslova i gladi, što usled epidemije tifusa i drugih bolesti, ali i svešteno gradilište na kome su ti stradalnici počeli da zidaju ovaj hram kako za svog života tako i svojom smrću. Mi ga, u neku ruku, samo dovršavamo, obnavljamo, ispunjavajući njihovo davnašnje zaveštanje, njihovu volju i njihov blagoslov, posvedočenu zapisom u rukopisnim, logorskim novinama, da se na mestu njihovog stradanja jednog dana obavezno podigne hram”.
