Na današnji dan, pre tačno stotinu godina, 17. oktobra 1922. godine, u Irigu se rodio neponovljivi i nenadmašni Borislav Mihajlović Mihiz, davno nekada muzejski asistent u tad još neotvorenom Muzeju Vuka i Dositeja.
Beograd je valjda jedini drevni evropski grad koji nema očuvanu zgradu stariju od dvesta godina. Jednospratni konak povrh Jovanove pijace, zdanje sa kraja XVIII veka, sveže je restauriran i još je sve mirisalo na kreč i farbu kad se u njega uselila ekipa budućeg Muzeja Vuka i Dositeja: upravnik Đuro Gavela, računovođa Sergej Slastikov, u građanstvu poznatiji kao muž Desanke Maksimović, sekretarica — član partije i politički komesar naše šarene družine, strina Smilja, čistačica i domar u pratnji svog ćutljivog muža (Osman li beše?) lepog Turčina neodređenog zanimanja, i dva asistenta, simpatična i draga Branka Tasić i vaš pripovedač. Zadatak nam je bio da pripremimo, opremimo i otvorimo prvi muzej srpske književnosti.
Posle Vukove smrti jedna od vlada Srbije, a one su umele da iskažu veću meru kulturnog staranja i predvidljivosti no što se to obično smatra, otkupila je od udovice i ćerke Vukov bečki arhiv i lične predmete. Rukopisi su smešteni u Akademiju nauka, a fes pod kojim su, naočari kroz koje su, brojanice uz koje su i divit i pero kojim su pisani, čuvani su u Narodnom muzeju i čekali svoj dan. Odlazio sam u depo Narodnog muzeja i sa strahopoštovanjem uzimao u ruke, pregledao i popisivao dragocenu ostavštinu koju ćemo izložiti u „našem“ muzeju. (Borislav Mihajlović Mihiz, Autobiografija o drugima, Knjiga prva, 1990).
Izvor Muzej Vuka i Dositeja
Foto: FB Muzej ViD
