Godine 1934. Beogradska opština, odnosno njen Odsek za parkiranje i pošumljavanje koji je vodio inženjer Krstić, nastavio je sa intenzivnim radom na pošumljavanju grada, započetim dve godine ranije. Tada je počela da se obraća veća pažnja na higijenske uslove, na potrebe koje iziskuje zdravstveno stanje stanovništva, jer je Beograd oskudevao u čistom vazduhu, čistoći i gušio se u prašini.
Drvoredu je poklonjena posebna pažnja pošto on smanjuje toplotnu eliminaciju od asfalta, smanjuje pripeku, zaustavlja prašinu i čini mnogo toga još osim što poboljšava estetski izgled ulica. Svuda u svetu se tada obraćala pažnja na drvorede, a Beograd je naročito zbog košave imao najviše razloga da taj drvored favorizuje.
Te godine zasađeno je 18.235 drvoredskih sadnica u 160 ulica, što je ako bi se pretvorilo u kilometre iznosilo oko 109 kilometara.
Drvored je sađen po svim krajevima Beograda ravnomerno, a naročito u krajevima koji su oskudevali u zelenilu, poput Pašinog brda i uopšte periferije. Sadilo se i u proširenom ataru, duž prilaznih puteva. Skoro sve ulice gde se moglo saditi zasađene su te godine.
U ovom poslu Opštinu je pomogao Odbor za pošumljavanje Beograda koji joj je dodelio velike količine alejskih sadnica u vrednosti od nekoliko stotina hiljada dinara. Država je Opštini pomogla time što su pritke nabavljene po režijskoj ceni i uz jeftiniji prevoz čime se uštedelo i do 300.000 dinara. Opština je platila samo radnu snagu što je doprinelo i smanjenju besposlice.
Kada se uzme u obzir da je Prag godišnje sadio do 2.500 sadnica u drvoredima, a Pariz najviše 4.000, 18.000 sadnica posađenih 1934. podsećalo je na „zeleni demping“.
Jedino, pošto je 1934. godina bila sušna, Odsek je morao da pokloni posebnu pažnju polivanju, a s obzirom na to kuda su se sve ti drvoredi prostirali, nije ih bilo moguće sačuvati i odgajiti bez učešća građana. Štete na drveću uglavnom nisu bile velike, ali su na pojedinim mestima imale karakter varvarstva. Umesto dana dečje sadnje koji su postojali pre Velikog rata, a zanemareni su posle njega, u ono vreme, pošto su deca najviše oštećivala mlado drveće, bilo je neophodno da se ponovo počne sa upućivanjem dece da čuvaju i cene prirodu.
Što se vrsta drveća tiče posađeno je bar sedam-osam vrsta sadnica, a naročito je sađena lipa, dok je najviše drvoreda posađeno na Pašinom brdu.
Što se tiče travnjaka, najviše ih je posađeno 1933. One baštice koje su bile ranije izvor blata i prašine pokrivene su tada travom. Baštice su postavljene kako radi uštede na asfaltu, tako i radi postavljanja svih kasnijih podzemnih instalacija (novih telefonskih kablova, eventualno gasnih cevi i dr.). Godine 1933. travom je zasejano 69 ulica, a 1934. još 8.
Tako je od rata do 1934. što državnom, što opštinskom zaslugom, uključujući tu i privatnu delatnost, zasađeno oko 4.500.000 sadnica, dok se računalo da je za postizanje idealnog stanja u pogledu zelenila i zaštitnog pojasa sa urbanističke tačke bilo potrebno još oko 10 miliona sadnica.
Izvor FB grupa Bio jednom jedan Beograd
