iz XII veka i prva stranica Predgovora prvog izdanja Srpskorječnika Vuka Stefanovića Karadžića iz 1818. godine.
Foto: Muzej Vuka i Dositeja
„Ostavše diplome od naših kraljeva i od careva, i drugi rukopisi od onih vremena svjedoče, da je narod Srpski prije pet stotina godina govorio kao i danas što govori (osim đekojih Turskih, i drugih tuđih riječi), nego da su pisari u pisanju miješali narodni jezik s crkvenim jezikom, kao i danas što se radi“. — Vuk Stefanović Karadžić
„Znamenita solunska braća Ćirilo i Metodije najverovatnije su između 856. i 863. godine zabeležili prve znakove slovenskog pisma. Koliko god nedoumica postoji u modernoj nauci jedno je sigurno: za svoj misionarski rad Ćirilo i Metodije morali su najpre da sastave azbuku za slovenski jezik, pa tek potom da prionu na prevođenje bogoslužbenih knjiga. Prvo slovensko pismo bila je glagoljica, koja je prema nekim domišljanjima sastavljena kao misionarska azbuka. Druga slovenska azbuka, ćirilica, nastala je krajem IX veka. Njeni tvorci bili su učenici solunske braće, izbegli u Bugarsku. Za zajedničke grčko-slovenske glasove uzeta su grčka slova, a za slovensku dopunu tvorci ćirilice oslonili su se na Ćirilovu glagoljicu (on je osmislio 14 posebnih slovenskih slova, među njima i naša B, Ž, C, Č, Š). Titanski poduhvat koji su započeli romejski misionari i prosvetitelji okončao je gotovo milenijum kasnije neumorni Vuk Stefanović Karadžić, čija je ortografska reforma sa 30 slova danas konačan vid ćirilice, standardnog pisma srpskog jezika“, zapisano je na stranici Muzeja Vuka i Dositeja.
Ilustracija: Iluminacija na stranici Miroslavljevog jevanđelja, najstarije sačuvane srpske ilustrovane ćirilične bogoslužbene knjige iz XII veka i prva stranica Predgovora prvog izdanja Srpskog rječnika Vuka Stefanovića Karadžića iz 1818. godine.
Muzej Vuka i Dositeja
