Foto: Muzej Vuka i Dositeja
Na današnji dan 17. maja 1395. godine, u bici na Rovinama poginuo je srpski kralj Marko Mrnjavčević, boreći se kao turski vazal. Vuk Stefanović Karadžić zapisao je sledeće o Marku Kraljeviću, a preneo Muzej Vuka i Dositeja.
„Za smrt Marka Kraljevića različito se pripovijeda: jedni vele da ga je negdje u selu Rovinama ubio nekakav karavlaški vojvoda Mirčeta sa zlatnom strijelom u usta, kad su se Turci bili s Karavlasima; drugi kažu da mu se u takom boju zaglibio Šarac u nekoj bari kod Dunava i da su ondje obojica propali; u Krajini negotinskoj pripovijeda se da je to bilo u jednoj bari ondje blizu Negotina ispod izvora Caričine; ondje ima i sad bara i zidine od stare crkve, za koju govore da je bila načinjena na grobu Markovu. Treći kažu da je u takomu boju toliko ljudi izginulo da su po krvi poplivali konji i ljudi, pa Marko onda pružio ruke k nebu i rekao: „Bože, šta ću ja sad!“ Na to se bog smilovao i nekakijem čudnijem načinom prenio i njega i Šarca u nekaku pećinu, u kojoj i sad obojica žive; on zabodavši svoju sablju pod gredu, ili je udarivši u kamen, legao te zaspao, pa jednako spava; pred Šarcem stoji malo mahovine od koje pomalo jede, a sablja sve pomalo izlazi ispod grede ili iz kamena, pa kad Šarac mahovinu pojede i sablja ispod grede ili iz kamena ispadne, onda će se i on probuditi i opet na svijet izići. Jedni govore da je on u tu pećinu pobjegao kad je prvi put vidio pušku i, pošavši da je ogleda (da li je istina da je onaka kao što se pripovijeda), probio iz nje sam sebi dlan, pa onda rekao: „Sad ne pomaže junaštvo, jer najgora rđa može ubiti najboljega junaka“.
